เห็บ (Ticks)

แหล่งอาศัย : สิ่งแวดล้อมทั่วไป โดยเฉพาะบริเวณพื้นดิน พื้นหญ้า และสวน สามารถติดได้ในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมทุกชนิด โดยเฉพาะสุนัขและแมว

พบได้ : ตามสิ่งแวดล้อม โดยเฉพาะบริเวณพื้นดิน พื้นหญ้า และสวน รวมถึงบนตัวของสุนัข โดยพบการระบาดมากในสุนัขที่เลี้ยงปล่อย เลี้ยงร่วมกันหลายตัว และไม่ได้รับการป้องกันปรสิตอย่างสม่ำเสมอ

ติดสุนัขโดย : เมื่อสุนัขออกนอกบ้าน โดยเห็บจะไต่ขึ้นตัวสุนัข แล้วใช้ปากกัดเพื่อดูดเลือด ตลอดจนยึดเกาะกับร่างกายของสุนัข 

ผลร้ายกับสุนัข : ก่อให้เกิดอาการคัน ผิวหนังระคายเคือง เกิดการอักเสบ ในรายมีเห็บเกาะร่างกายเป็นจำนวนมากเป็นระยะเวลานาน อาจก่อให้เกิดภาวะโลหิตจางได้ นอกจากนี้เห็บยังเป็นพาหะของโรคพยาธิเม็ดเลือดหลายชนิด โดยติดผ่านทางเห็บดูดเลือด หรือสุนัขกินเห็บเข้าไป ซึ่งโรคนี้เป็นสาเหตุสำคัญของการเกิดปัญหาสุขภาพซึ่งส่งผลเสียทำให้สุนัขเสียชีวิต

ข้อมูลทั่วไป

เห็บ คือปรสิตที่สามารถพบได้ในธรรมชาติ มีมากมายหลายชนิด แต่ชนิดที่สามารถพบได้บ่อยในสุนัขคือเห็บสุนัขสีน้ำตาล (brown dog tick) ซึ่งมีชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า Rhipicephalus sanguineus เห็บชนิดนี้เป็นปรสิตที่พบการแพร่ระบาดเป็นอย่างมากในประเทศไทยทั้งในเขตเมือง และเขตต่างจังหวัด สามารถพบได้ทั่วโลกโดยเฉพาะในประเทศที่อยู่ในภูมิอากาศแบบร้อนชื้น ขนาดตัวของเห็บมีความแตกต่างกันไปตามแต่ละระยะ โดยรูปร่างของเห็บจะมีขาทั้งหมด 8 ขา มีส่วนของลำตัวซึ่งมีขนาดใหญ่ มีส่วนของหัวขนาดเล็ก สังเกตได้ไม่ชัดเจน แต่จะมีปากยื่นออกมาจากส่วนหัว โดยเห็บจะใช้ปากนี้เจาะดูดเลือดจากร่างกายของสุนัข โดยปากของเห็บจะหลั่งสารซึ่งทำให้เลือดแข็งตัวช้าลงเพื่อช่วยให้สามารถดูดเลือดได้นานมากยิ่งขึ้น

    วงจรชีวิตของเห็บมีการผลัดเปลี่ยนของถิ่นที่อยู่อาศัยหลายครั้ง โดยจะขึ้นลงระหว่างบนร่างกายของสุนัขและสิ่งแวดล้อมเพื่อเปลี่ยนแปลงรูปร่างไปตามแต่ละระยะ โดยวงจรชีวิตของเห็บแบ่งออกเป็น 4 ระยะ ได้แก่ ระยะไข่ ระยะตัวอ่อน ระยะตัวกลางวัย และระยะตัวเต็มวัย

    ระยะไข่ (egg) : เห็บเพศเมียจะวางไข่ในสิ่งแวดล้อมโดยเฉพาะบริเวณพื้นดิน หรือซอกมุมต่าง ๆ ของบริเวณบ้าน โดยเห็บตัวเต็มวัยหนึ่งตัวสามารถวางไข่ได้สูงถึง 4,000 ฟอง ซึ่งไข่เหล่านี้จะฟักได้ดีในสภาพแวดล้อมที่มีความชื้นสูงและอากาศร้อน ทั้งนี้ไข่จะใช้เวลาประมาณ 17-30 วันในการฟักตัว (ขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อม) และฟักออกมาเป็นตัวอ่อนต่อไป

    ระยะตัวอ่อน (larva) : เห็บที่เพิ่งฟักตัวออกจากไข่จะยังคงมีรูปร่างไม่สมบูรณ์ (มี 6 ขา) โดยตัวอ่อนระยะนี้จะสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว พวกมันจะเคลื่อนที่เข้าหาตัวของสุนัขเพื่อดูดเลือดเป็นอาหาร ขั้นตอนนี้จะใช้ระยะเวลาประมาณ 2-3 วัน จากนั้น เห็บระยะตัวอ่อนจะเคลื่อนที่ออกจากสุนัขกลับสู่สิ่งแวดล้อม เพื่อหาพื้นที่ที่เหมาะสมในการเปลี่ยนตัวเอง (ด้วยการลอกคราบ) เพื่อกลายเป็นระยะตัวกลางวัยที่มีขนาดใหญ่ขึ้นต่อไป

    ระยะตัวกลางวัย (nymph) : ตัวอ่อนระยะกลางวัยจะมีรูปร่างเหมือนตัวเต็มวัย (มี 8 ขา) พวกมันจะไต่และเดินทางกลับสู่ร่างกายของสุนัขเพื่อดูดกินเลือดเป็นอาหาร ทั้งนี้มีรายงานว่าเห็บตัวเต็มวัยมีความทนทานในสิ่งแวดล้อมสูง สามารถมีชีวิตรอดอยู่ในสิ่งแวดล้อมได้นานถึง 6 เดือนแม้ไม่ได้ดูดเลือดเป็นอาหาร หลังจากนั้นตัวกลางวัยจะกลับลงสู่สิ่งแวดล้อมเพื่อเตรียมตัวลอกคราบเป็นตัวเต็มวัยต่อไป

    ระยะตัวเต็มวัย (adult) : เห็บระยะตัวกลางวัยเมื่อลอกคราบเป็นตัวเต็มวัยแล้วจะกลับขึ้นสู่ร่างกายของสุนัข เพื่อดูดเลือดเป็นอาหารต่อไป ทั้งนี้มีรายงานว่าเห็บตัวเต็มวัยมีความทนทานในสิ่งแวดล้อมสูง สามารถมีชีวิตรอดอยู่ในสิ่งแวดล้อมได้นานถึง 19 เดือนแม้ไม่ได้ดูดเลือดเป็นอาหาร โดยตัวเต็มวัยของเห็บจะมีขา 8 ขา ลำตัวแบน สีน้ำตาลแดง และมีขนาดตัวประมาณ 3 มิลลิเมตร เมื่อเห็บดูดเลือดจนเต็มอิ่มแล้ว เห็บตัวผู้และตัวเมียจะทำการผสมพันธุ์บนตัวสุนัข จากนั้นเห็บตัวเมียจะมองหาที่สำหรับวางไข่ต่อไป

การติดต่อ 

สุนัขสามารถติดเห็บได้ทั้งจากสิ่งแวดล้อมภายนอก และจากสุนัขด้วยกันเอง โดยเห็บมักติดต่อจากสุนัขตัวหนึ่งไปสู่สุนัขอีกตัวผ่านการสัมผัส ซึ่งการติดต่อมักเกิดขึ้นโดยเฉพาะในกลุ่มของสุนัขที่อยู่ร่วมกันเป็นจำนวนมาก เลี้ยงแบบปล่อย และไม่ได้รับการป้องกันปรสิตอย่างสม่ำเสมอ โดยเห็บนอกจากจะเป็นต้นเหตุของการเกิดอาการคันในสุนัขแล้ว ยังเป็นสาเหตุของการเกิดโรคพยาธิเม็ดเลือดซึ่งส่งผลให้สุนัขเกิดอาการป่วยและเสียชีวิตได้ 

อาการ

สุนัขที่ติดเห็บมักเกิดอาการคันบริเวณที่โดนกัด และเมื่อเห็บมีการเพิ่มจำนวนมากบนตัวสุนัข สุนัขอาจเกิดภาวะโลหิตจาง ซึ่งจะแสดงออกผ่านทางอาการอ่อนเพลีย เยื่อเมือกซีด อ่อนเพลีย และเหนื่อยง่าย นอกจากนี้ในรายที่ติดโรคพยาธิเม็ดเลือดจากการโดนเห็บกัดยังอาจส่งผลให้เกิดอาการความผิดปกติ เช่น ซึม มีไข้ เบื่ออาหาร เหงือกซีด มีภาวะโลหิตจาง มีจ้ำเลือดที่ผิวหนัง เลือดออกง่าย เลือดหยุดไหลช้า ในรายที่รุนแรงอาจถึงขั้นเสียชีวิตได้

การรักษา

โรคที่มีสาเหตุมาจากการโดนเห็บกัดที่มีความสำคัญในสุนัข คือ โรคพยาธิเม็ดเลือด โดยโรคนี้สามารถทำการรักษาให้หายได้ จากการใช้ผลิตภัณฑ์รักษาเพื่อกำจัดเชื้อต้นเหตุของโรค โดยให้อย่างต่อเนื่องเป็นระยะเวลาอย่างน้อย 28 วัน และทำการตรวจติดตามอาการอย่างต่อเนื่อง อย่างไรก็ตามโรคนี้เป็นโรคที่สามารถกลับมาเป็นได้ทุกเมื่อหากไม่ได้รับการป้องกันปรสิต เจ้าของจึงควรให้ความสำคัญกับการป้องกันปรสิต และปฏิบัติตามคำแนะนำในการดูแลสุขภาพของสุนัขอย่างเคร่งครัด

การป้องกัน

การป้องกันสุนัขจากเห็บในปัจจุบันสามารถทำได้ง่าย ๆ โดยการใช้ผลิตภัณฑ์ป้องกันปรสิตที่มีประสิทธิภาพ ได้รับการรับรองจากสัตวแพทย์ ในปัจจุบันมีผลิตภัณฑ์ทางเลือกให้เจ้าของสามารถเลือกใช้ได้หลายชนิดโดยเฉพาะชนิดที่ออกฤทธิ์ครอบคลุมการป้องกันปรสิตภายนอก (ออกฤทธิ์กำจัดเห็บหมัดไรขี้เรื้อน) และปรสิตภายใน เช่น
พยาธิตัวกลม พยาธิแส้ม้า พยาธิหนอนหัวใจ โดยควรทำร่วมกันกับการดูแลความสะอาดของสิ่งแวดล้อมเพื่อลดโอกาสการสะสมและเพิ่มจำนวนของเห็บในธรรมชาติ ที่สำคัญอย่าลืมพาสุนัขไปพบสัตว์แพทย์เป็นประจำสม่ำเสมอด้วยนะ

หมัด (Fleas)

แหล่งอาศัย : สิ่งแวดล้อม โดยเฉพาะบริเวณที่มีฝุ่นมาก เช่น ใต้โซฟา ใต้พรม ซอกพื้นบ้าน เบาะ ที่นอน รวมถึงพื้นดิน สามารถติดได้ในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมทุกชนิด โดยเฉพาะสุนัขและแมว

พบได้ : ตามสิ่งแวดล้อมโดยเฉพาะบริเวณที่มีฝุ่นมาก เช่น ใต้โซฟา ใต้พรม ซอกพื้นบ้าน เบาะ ที่นอน รวมถึงพื้นดิน และบนตัวของสุนัข โดยพบการระบาดมากในสุนัขที่เลี้ยงปล่อย เลี้ยงร่วมกันหลายตัว และไม่ได้รับการป้องกันปรสิตอย่างสม่ำเสมอ โดยจากรายงานพบว่าหมัดที่พบบนตัวสุนัขนับเป็นเพียง 5% ของจำนวนหมัดทั้งหมดที่อยู่ในพื้นที่บริเวณนั้น 

ติดสุนัขโดย : หมัดจะกระโดดจากสิ่งแวดล้อมเข้าสู่ตัวสุนัขไปยังบริเวณใกล้เคียง และมักใช้ปากกัดเพื่อดูดเลือดเป็นอาหาร

ผลร้ายกับสุนัข : ก่อให้เกิดอาการคัน ผิวหนังระคายเคือง และเกิดการอักเสบ โดยน้ำลายของหมัดมีโปรตีนซึ่งกระตุ้นให้เกิดอาการแพ้ ส่งผลให้สุนัขเกิดภาวะภูมิแพ้น้ำลายหมัด สุนัขจะแสดงอาการคันมาก ขนร่วง และอาจเกิดการติดเชื้อแบคทีเรียแทรกซ้อนได้ ในบางรายมีหมัดเกาะร่างกายเป็นจำนวนมากเป็นระยะเวลานาน อาจก่อให้เกิดภาวะโลหิตจางได้อีกด้วย นอกจากนี้หมัดยังเป็นพาหะของพยาธิตัวตืดหรือพยาธิตืดแตงกวา ซึ่งเป็นสาเหตุสำคัญของการเกิดปัญหาสุขภาพซึ่งส่งผลเสียทำให้สุนัขมีร่างกายที่อ่อนแอ และเพิ่มโอกาสในการป่วยมากยิ่งขึ้น

ข้อมูลทั่วไป  

หมัด คือปรสิตที่สามารถพบได้ในธรรมชาติ มีมากมายหลายชนิด แต่ชนิดที่สามารถพบได้บ่อยในสุนัขคือหมัดสุนัข (dog flea) ซึ่งมีชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า Ctenocephalides canis หมัดชนิดนี้เป็นปรสิตที่พบการแพร่ระบาดเป็นอย่างมากในประเทศไทยทั้งในเขตเมืองและเขตต่างจังหวัด อีกทั้งยังสามารถพบได้ทั่วโลก โดยหมัดจัดเป็นแมลงขนาดเล็กที่ไม่มีปีก และสามารถกระโดดได้ไกลเมื่อเทียบกับขนาดตัว ความยาวลำตัวประมาณ 1-2.5 มิลลิเมตร มีลักษณะเฉพาะคือลำตัวแบนจากด้านข้าง มีลำตัวสีน้ำตาลดำหรือสีน้ำตาลแดงดำ ลำตัวมีลักษณะคล้ายข้อปล้อง ปกคลุมด้วยขน ส่วนหัวมีลักษณะเป็นรูปสามเหลี่ยม มีขา 3 คู่ โดยหมัดจะใช้ขาคู่หลังซึ่งมีความยาวที่สุดเป็นอวัยวะหลักในการกระโดด

    วงจรชีวิตของหมัดมีการผลัดเปลี่ยนของถิ่นที่อยู่อาศัยหลายครั้ง โดยจะขึ้นลงระหว่างบนร่างกายของสุนัข และสิ่งแวดล้อมเพื่อเปลี่ยนแปลงรูปร่างไปตามแต่ละระยะ โดยวงจรชีวิตของหมัดแบ่งออกเป็น 4 ระยะ ได้แก่ ระยะไข่ ระยะตัวอ่อน ระยะดักแด้ และระยะตัวเต็มวัย

    ระยะไข่ (egg) : ไข่ของหมัดมีลักษณะมันวาว และเกาะติดอยู่กับเส้นขนของสุนัข โดยวงจรชีวิตหมัดจะเริ่มจากการที่แม่หมัดที่โตเต็มวัยจะวางไข่บนเส้นขนของสุนัขภายใน 24-48 ชั่วโมง จากนั้นไข่หมัดจะหล่นลงสู่ภายนอกเพื่อพัฒนาเป็นระยะต่อไป โดยแม่หมัดจะสามารถผลิตไข่ได้มากถึง 40-50 ฟองต่อวัน และต่อเนื่องได้ยาวถึง 100 วัน

    ระยะตัวอ่อน (larva) : หลังจากแม่หมัดวางไข่ประมาณ 1-6 วัน ตัวอ่อนจะฟักออกจากไข่ และกินเศษอินทรียวัตถุเป็นอาหาร จากนั้นจะพัฒนาเข้าสู่ระยะดักแด้ โดยตัวอ่อนของหมัดมักหลบซ่อนอยู่ตามซอกหรือหลืบมุมบ้าน โดยเฉพาะบริเวณที่อับแสงและเย็น เช่น ซอกโซฟา พื้นบ้านหรือพรม และมีพฤติกรรมในการมุดลงดิน จากนั้นจะมีการลอกคราบเพื่อเจริญเติบโตเต็มที่ก่อนเข้าสู่ระยะดักแด้

    ระยะดักแด้ (pupae) : ในระยะนี้ตัวอ่อนจะสร้างเปลือกหรือรังดักแด้ขึ้นมาห่อหุ้มตัวเอง เมื่อมีสิ่งเร้ามากระตุ้น เช่น แรงสั่นสะเทือน แสง หรือแก๊สคาร์บอนไดออกไซด์ ตัวอ่อนจะออกจากเปลือกแล้วเจริญเติบโตเป็นตัวเต็มวัยได้ภายใน 7-14 วัน โดยในระยะนี้ ตัวอ่อนอาจอยู่ในระยะสงบ (ไม่ก่อให้เกิดอันตรายกับตัวสุนัข) ได้นานหลายเดือนหากไม่มีสิ่งเร้ามากระตุ้น ส่งผลให้การดูแลรักษาความสะอาดของสิ่งแวดล้อมเป็นอีกหนึ่งปัจจัยสำคัญที่จะช่วยป้องกันการติดหมัดได้

    ระยะตัวเต็มวัย (adult) : เมื่อเข้าสู่ระยะตัวเต็มวัย หมัดจะกลับสู่ร่างกายของสุนัขเพื่อดูดเลือดเป็นอาหาร และมีการปล่อยน้ำลายซึ่งมีโปรตีนที่อาจกระตุ้นให้เกิดการแพ้ออกมา ซึ่งระยะนี้ถือเป็นระยะเดียวที่สามารถพบได้บนร่างกายสัตว์ โดยหมัดเพศเมียจะสามารถวางไข่ได้ภายหลังการดูดเลือด 24-48 ชั่วโมง วนเวียนเช่นนี้เป็นวัฏจักรต่อไป

การติดต่อ

สุนัขสามารถติดหมัดได้ทั้งจากสิ่งแวดล้อม และจากสุนัขด้วยกันเอง โดยหมัดมักถ่ายทอดจากสุนัขตัวหนึ่งไปสู่สุนัขอีกตัวผ่านทางการสัมผัส ซึ่งการติดต่อนี้มักเกิดขึ้นโดยเฉพาะในกลุ่มของสุนัขที่อยู่ร่วมกันเป็นจำนวนมาก เลี้ยงแบบปล่อย และไม่ได้รับการป้องกันปรสิตอย่างสม่ำเสมอ โดยหมัดนอกจากจะเป็นต้นเหตุของการเกิดอาการคันในสุนัขแล้ว ยังเป็นสาเหตุของการเกิดภาวะภูมิแพ้น้ำลายหมัดซึ่งถือเป็นโรคทางผิวหนังที่มีความสำคัญ และส่งผลให้สุนัขมีคุณภาพชีวิตที่ลดลงเป็นอย่างมาก

อาการ

สุนัขที่ติดหมัดมักเกิดอาการคันบริเวณที่โดนหมัดกัด และเมื่อหมัดมีการเพิ่มจำนวนมากขึ้นบนตัวสุนัข สุนัขอาจเกิดภาวะโลหิตจาง ซึ่งจะแสดงออกผ่านทางอาการอ่อนเพลีย เยื่อเมือกซีด อ่อนเพลีย และเหนื่อยง่าย นอกจากนี้ในรายที่เกิดภาวะภูมิแพ้น้ำลายหมัดยังอาจส่งผลให้เกิดความผิดปกติอื่น ๆ เช่น เกิดอาการคันมาก ผิวหนังหนาตัว เป็นขุย อาจพบผิวหนังอักเสบมีตุ่มหนองบริเวณหลังส่วนล่าง โคนหาง หรือขาหลัง นอกจากนี้ยังอาจเกิดแผลซึ่งทำให้เกิดการติดเชื้อแบคทีเรียแทรกซ้อนได้อีกด้วย

การรักษา

ภาวะความผิดปกติสำคัญ ที่มีสาเหตุมาจากการโดนหมัดกัดในสุนัข คือ ภาวะภูมิแพ้น้ำลายหมัด โดยภาวะนี้สามารถทำการรักษาให้หายขาดได้จากการใช้ผลิตภัณฑ์เพื่อลดอาการคัน หรือผลิตภัณฑ์ลดการอักเสบร่วมกันกับการจัดการ และผลิตภัณฑ์ควบคุมหมัดทั้งบนตัวสัตว์ และในสิ่งแวดล้อม อย่างไรก็ตามหากพบปัญหาอื่น ๆ แทรกซ้อน เช่น การติดเชื้อแบคทีเรียหรือยีสต์ ควรจัดการการติดเชื้อดังกล่าวร่วมด้วย

การป้องกัน

การป้องกันสุนัขจากหมัดในปัจจุบันสามารถทำได้ง่าย ๆ โดยการใช้ผลิตภัณฑ์ป้องกันปรสิตที่มีประสิทธิภาพ ได้รับการรับรองจากสัตวแพทย์ โดยควรใช้เป็นประจำสม่ำเสมอตามคำแนะนำ ซึ่งในปัจจุบันมีผลิตภัณฑ์ทางเลือกให้เจ้าของสามารถเลือกใช้ได้หลายชนิดโดยเฉพาะชนิดที่ออกฤทธิ์ครอบคลุมการป้องกันปรสิตภายนอก (ออกฤทธิ์กำจัดเห็บหมัดไรขี้เรื้อน)  และปรสิตภายใน เช่น พยาธิตัวกลม พยาธิแส้ม้า และ พยาธิหนอนหัวใจ โดยควรทำร่วมกันกับการดูแลความสะอาดของสิ่งแวดล้อมเพื่อลดโอกาสการสะสมและเพิ่มจำนวนของหมัดในธรรมชาติ  

ปกป้องน้องให้ครบกว่าทุกการป้องกัน ทั้งเห็บ หมัด ไร พยาธิหนอนหัวใจ และพยาธิร้ายอื่น ๆ ด้วยโปรแกรมป้องกันปรสิตที่ครบกว่าที่สัตวแพทย์แนะนำ

พยาธิหนอนหัวใจ (Heartworm)
 

แหล่งอาศัย : ตัวอ่อนระยะติดต่อจะอยู่ในยุง ส่วนตัวเต็มวัยพบได้ในสุนัข

พบได้ : ตัวเต็มวัยอาศัยอยู่ในหัวใจและหลอดเลือดที่ไปยังปอด

ติดสุนัขโดย : การติดต่อจากสุนัขสู่สุนัข ผ่านการโดนยุงกัด

ผลร้ายกับสุนัข : ทำให้สุนัขมีอาการระบบทางเดินหายใจ และหัวใจ ทำให้หัวใจล้มเหลว และเสียชีวิตได้

ข้อมูลทั่วไป

พยาธิหนอนหัวใจ เป็นพยาธิที่ตัวเต็มวัยอาศัยอยู่ในหัวใจน้องหมาตามชื่อพยาธิ จัดอยู่ในกลุ่มพยาธิ ตัวกลม มีชื่อเรียกว่า (Dirofilaria immitis) ติดต่อกันโดยมียุงเป็นพาหะนำโรค เช่น ยุงลาย ยุงก้นปล่อง ยุงลายเสือ การป้องกันสามารถทำได้โดยใช้ผลิตภัณฑ์กำจัดตัวอ่อน พยาธิหนอนหัวใจมีลักษณะตัวกลม ยาว พยาธิตัวผู้มีความยาว 12-20 เซนติเมตร ในขณะที่ตัวเมียสามารถยาวได้ถึง 30 เซนติเมตร โดยพยาธิเหล่านี้จะอยู่บริเวณหลอดเลือดของปอด และอาจมีบางส่วนอยู่ที่หัวใจห้องล่างขวา 

เมื่อถูกยุงที่เป็นพาหะของโรคกัด น้องหมาจะได้รับตัวอ่อนของพยาธิ และตัวอ่อนเหล่านั้นก็จะไปเจริญเติบโตเป็นพยาธิตัวเต็มวัยต่อไป เราสามารถตรวจโรคได้โดยการใช้ชุดตรวจเลือดหรือใช้วิธีตรวจเลือดจากกล้องจุลทรรศน์ ซึ่งจะเห็นพยาธิหนอนหัวใจในการตรวจ โดยเราสามารถพบอาการผิดปกติของน้องหมาที่เกิดโรคนี้ได้ เช่น เหนื่อยหอบง่าย ซึม น้ำหนักลด หัวใจล้มเหลว ซึ่งอาการเหล่านี้จะค่อย ๆ เกิดขึ้นอย่างช้า ๆ โดยอาจไม่สังเกตเห็นอาการของโรคเป็นระยะเวลานาน แต่ถ้าหากโชคร้าย เจ้าตัวอ่อน ของพยาธิหลงทางไปยังจุดที่ไม่ควรไปอยู่เช่น ตา สมอง หลอดเลือดที่ขา ก็สามารถทำให้เกิดอาการอื่น ๆ ได้ เช่น ชัก ขาอ่อนแรง

การติดต่อ

โรคพยาธิหนอนหัวใจเกิดจากพาหะนำโรคคือ ยุง โดยวงจรการติดต่อเริ่มจากยุงตัวเมียกินตัวอ่อนพยาธิหนอนหัวใจจากเลือดสุนัขที่มีพยาธิหนอนหัวใจ จากนั้นตัวอ่อนพยาธิหนอนหัวใจจะพัฒนาเป็นตัวอ่อนระยะแรก และพัฒนาเป็นระยะที่ 3 จะมีการลอกคราบ 2 ครั้งภายในร่างกายยุงโดยใช้เวลาประมาณ 8-30 วัน ซึ่งจะขึ้นอยู่กับอุณหภูมิ เมื่อยุงกัดสัตว์เลี้ยง ยุงจะปล่อยตัวอ่อนของพยาธิหนอนหัวใจระยะที่ 3 ผ่านผิวหนังในบริเวณที่ยุงกัด จากนั้นตัวอ่อนจะเริ่มลอกคราบพัฒนาเป็นตัวอ่อนระยะที่ 4 ในชั้นใต้ผิวหนังและกล้ามเนื้อประมาณ 3 วัน หลังจากนั้นประมาณ 2 เดือน ตัวอ่อนระยะนี้จะเคลื่อนย้ายออกจากชั้นไขมันและกล้ามเนื้อไปเป็นตัวไม่เต็มวัย ซึ่งจะเข้าสู่หลอดเลือดดำตามร่างกาย และไปยังหลอดเลือดที่ปอดและพัฒนากลายเป็นตัวเต็มวัยต่อไป

มนุษย์ไม่ใช่เป้าหมายของพยาธิชนิดนี้ แต่ก็สามารถพบการติดโรคนี้ได้โดยบังเอิญ ซึ่งตามปกติตัวอ่อนของ พยาธิจะไม่สามารถเติบโตหรือดำรงชีวิตอยู่ในเนื้อเยื่อร่างกายของคนได้ และเมื่อตัวอ่อนตาย ร่างกายก็จะ กำจัดให้หมดไปซึ่งอาจมีการอักเสบเล็กน้อย จึงไม่ได้เป็นปัญหาที่น่ากังวล

อาการ

อาการพยาธิหนอนหัวใจสุนัขนั้นอาจแสดงอาการน้อย หรือไม่แสดงอาการใด ๆ เลยได้ หากตัวอ่อนพยาธิหนอนหัวใจในร่างกายยังขยายจำนวนไม่มากนัก กรณีที่มีพยาธิหนอนหัวใจจำนวนปานกลาง สุนัขจะแสดงอาการไอ ไม่อยากออกกำลังกาย ไม่อยากเดินหรือลุกนั่ง ความอยากอาหารลดลง น้ำหนักตัวลดลง เป็นต้น กรณีที่อาการรุนแรงเนื่องจากมีตัวพยาธิอุดตันการไหลเวียนของเลือดที่หัวใจห้องล่างขวารวมทั้งหลอดเลือดดำใหญ่ สุนัขอาจมีภาวะของความผิดปกติของหัวใจอย่างรุนแรง เช่น เลือดไหลย้อนในห้องหัวใจ ลิ้นหัวใจทำงานผิดปกติ หรือกระทั่งไหลเวียนเลือดล้มเหลว

การรักษา

วิธีรักษาสุนัขเป็นพยาธิหนอนหัวใจคือ การกำจัดตัวพยาธิทุกระยะ ทั้งตัวอ่อน หรือพยาธิตัวเต็มวัย โดยทำให้เกิดผลข้างเคียงน้อยที่สุดต่อตัวสัตว์ และลดอาการที่เกิดจากการติดพยาธิหนอนหัวใจ สุนัขที่มีอาการทางคลินิกอย่างชัดเจน ควรได้รับการรักษาให้อยู่ในสภาวะคงที่ก่อนที่จะให้ทำการรักษาด้วยผลิตภัณฑ์กำจัดพยาธิตัวเต็มวัย โดยอาจให้ผลิตภัณฑ์สเตียรอยด์ ผลิตภัณฑ์ขับน้ำ ผลิตภัณฑ์เพิ่มการบีบตัวของกล้ามเนื้อหัวใจ 

ผลิตภัณฑ์ที่ใช้ในการกำจัดตัวอ่อน และตัวเต็มวัยพยาธิหนอนหัวใจนั้นมีอยู่หลายชนิด มีทั้งชนิดแบบกิน ฉีดและแบบหยดลงผิวหนัง โดยสัตวแพทย์จะเลือกใช้ตามความเหมาะสมของสุนัขแต่ละสายพันธุ์ อายุ และการดูแล โดยสิ่งสำคัญของการรักษาคือการพาสุนัขมารับผลิตภัณฑ์ป้องกันปรสิตอย่างต่อเนื่องทุกเดือนตามที่สัตวแพทย์ใกล้บ้านแนะนำ เพราะการรักษาอย่างต่อเนื่องนั้นเป็นกุญแจสำคัญที่ทำให้การรักษาโรคพยาธิหนอนหัวใจประสบความสำเร็จ

สิ่งที่สำคัญคือในกรณีที่น้องหมาติดพยาธิหนอนหัวใจในปริมาณมาก จะส่งผลให้เกิดภาวะพยาธิตัวเต็มวัยอุดตัน หรือ caval syndrome ซึ่งเป็นภาวะที่เกิดแบบเฉียบพลัน และส่งผลให้เสียชีวิตได้ภายใน 2 วัน หากไม่ได้รับการรักษาโดยการนำพยาธิออกมาจากห้องหัวใจได้เลย ซึ่งหากตรวจพบว่าน้องหมาของเราอยู่ในขั้นนี้แล้ว ควรรีบพบสัตวแพทย์เพื่อทำการักษาอย่างเร่งด่วนทันที 

การป้องกัน

แม้ว่าโรคพยาธิหนอนหัวใจจะเป็นโรคที่น่ากลัวและร้ายแรงจนถึงขั้นทำให้น้องหมาเสียชีวิตได้ แต่ก็ไม่ต้องกลัวไปเพราะการป้องกันพยาธิหนอนหัวใจนั้นทำได้ง่ายมาก เพียงแค่ป้องกันพยาธิหนอนหัวใจตามที่สัตวแพทย์แนะนำเป็นประจำทุกเดือนอย่างต่อเนื่อง ร่วมกับการป้องกันปรสิตภายนอกเห็บ หมัดสุนัข ไรขี้เรื้อนเปียก ไรขี้เรื้อนแห้ง และไรหู  และการป้องกันปรสิตภายในอื่นๆ เช่น พยาธิตา พยาธิปากขอ เพื่อการป้องกันที่ครบกว่าทุกการป้องกัน เพียงเท่านี้ก็สามารถป้องกันโรคพยาธิหนอนหัวใจได้แล้ว หมดห่วงว่าน้องหมาของเราจะมีพยาธิหนอนหัวใจได้เลย

ปกป้องน้องให้ครบกว่าทุกการป้องกัน ทั้งเห็บ หมัด ไร พยาธิหนอนหัวใจ และพยาธิร้ายอื่น ๆ ด้วยโปรแกรมป้องกันปรสิตที่ครบกว่าที่สัตวแพทย์แนะนำ

ไรขี้เรื้อนแห้ง (Sarcoptic Mange Mites)

แหล่งอาศัย : อาศัยอยู่บนผิวหนังของสุนัข

พบได้: บริเวณผิวหนังสุนัข

ติดสุนัขโดย : การติดจากสุนัขตัวอื่นที่เป็นโรคนี้

ผลร้ายกับสุนัขและเจ้าของ : ทำให้สุนัขคัน มีสะเก็ด ขนร่วง และยังสามารถติดสู่คนได้

ข้อมูลทั่วไป

ไรขี้เรื้อนแห้ง มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Sarcoptes scabiei ตัวไรชนิดนี้มีขนาดเล็ก เป็นสาเหตุให้เกิดอาการคัน ขนร่วง มีสะเก็ดรังแค ที่สำคัญคือสามารถเกิดได้กับน้องหมาทุกช่วงอายุ ทุกสายพันธุ์ และทุกฤดูกาล  โดยไรขี้เรื้อนแห้งนั้นจะขุดผิวหนังชั้นนอก (superficial) เป็นโพรงเพื่อสืบพันธุ์วางไข่ และกินเศษผิวหนังเป็นอาหาร โดยมักพบได้บ่อยในบริเวณที่มีขนน้อย เช่น ตามขอบใบหู ใต้ท้อง ข้อศอกและข้อเท้าของขาหลังด้านนอก นอกจากนี้ยังพบว่าโรคไรขี้เรื้อนแห้งในสุนัขถือเป็นโรคติดต่อจากสัตว์สู่คน โดยก่อให้เกิดโรคหิดในคน 

ไรขี้เรื้อนแห้งจัดอยู่ในกลุ่มแมลงที่เป็นปรสิตภายนอกขนาดเล็ก เช่นเดียวกับไรขี้เรื้อนเปียก แต่ตัวเต็มวัยจะมีลักษณะเป็นทรงกลม ไม่มีตา มีขาสี่คู่ ไรขี้เรื้อนแห้งเพศเมียมีขนาดเล็กมาก ประมาณ 0.25-0.35 มิลลิเมตรเท่านั้น เพศผู้มีขนาดประมาณ 2 ใน 3 ของเพศเมีย ซึ่งสามารถมองเห็นผ่านทางกล้องจุลทรรศน์ โดยไรขี้เรื้อนแห้งจะอยู่ในโพรงใต้ผิวหนัง และทำ การวางไข่ในนี้อีกด้วย ไข่ของไรขี้เรื้อนจะฟักออกมาโดยใช้เวลาประมาณ 3 สัปดาห์ และไรที่ฟักออกมาก็จะกินเซลล์ผิวหนัง และของเหลวต่าง ๆ จากตัวน้องหมา

การติดต่อ

การติดต่อมักเกิดขึ้นโดยการสัมผัสกันของน้องหมาที่มีไรขี้เรื้อน และไม่ได้ป้องกันไรหมาเป็นประจำ โดยไรขี้เรื้อนจะหาบริเวณ ผิวหนังที่บาง เพื่อง่ายในการขุดโพรงผิวหนัง ซึ่งมักจะเป็นบริเวณขอบใบหู เท้า ข้อเท้า และข้อศอก ปัญหา ของไรขี้เรื้อนแห้งก็คือ การทำให้เกิดการคันอย่างรุนแรง ซึ่งในบางช่วงจะคันมากขึ้นเป็นพิเศษ ประกอบกับทำให้เกิดการติดเชื้อแทรกซ้อน เช่น เชื้อแบคทีเรียหรือยีสต์ หากเป็นโรคนี้นานอาจทำให้ผิวหนังหนาขึ้นอีกด้วย สิ่งสำคัญคือหากทำการป้องกันหรือรักษาจะต้องทำพร้อมกันทุกตัวในบ้าน

โดยสุนัขที่มีพฤติกรรมชอบลุยพื้นหญ้า ชอบออกไปเที่ยวนอกบ้าน หรือมีโอกาสพบปะกับน้องหมาตัวอื่น ๆ โดยเฉพาะสุนัขจรจัด จะเพิ่มโอกาสเสี่ยงในการติดไรขี้เรื้อนแห้งมากกว่าปกติ ดังนั้นจึงต้องระวังตรงจุดนี้ไว้ด้วยนะ

อาการ

    สุนัขที่เป็นโรคไรขี้เรื้อนแห้งจะแสดงอาการคันตามตัว อาการคันจะเริ่มมีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งขนร่วงและเริ่มพัฒนาเป็นสะเก็ดแผลหนาตามมา โดยรอยโรคที่สามารถพบสามารถแบ่งได้เป็น 3 ระยะ คือ

1.ระยะเฉียบพลันมาก รอยโรคจะคล้ายคลึงอาการแพ้ที่ผิวหนัง

2.ระยะเฉียบพลัน จะพบลักษณะของผื่นราบสลับนูนแดงปะทุขึ้นมา ซึ่งเป็นผลให้เกิดสะเก็ดเลือดบนผิวหนัง และทำให้ขนร่วงตามมา

3. ระยะเรื้อรัง จะพบว่าผิวหนังหนาขึ้น และมีสีเข้มขึ้นกระจายทั่วบริเวณรอยโรค และพบการหนาตัวเป็นปื้น ๆ บริเวณศอกและข้อเท้า

นอกจากนี้สุนัขบางตัวอาจไม่พบการพัฒนาความผิดปกติที่ผิวหนังถึงแม้ว่าจะมีอาการคันมากก็ตาม ในขณะที่สุนัขที่มีปัญหาอื่นร่วมด้วย เช่น ปัญหาเกี่ยวกับระบบภูมิคุ้มกัน จะพบรอยโรคขยายกว้างแต่มักมีอาการคันค่อนข้างน้อย

การรักษา

    ก่อนการรักษา สัตวแพทย์ต้องวินิจฉัยยืนยันก่อนว่าน้องหมาเป็นโรคขี้เรื้อนแห้งจริง โดยแนวทางการวินิจฉัยสามารถทำการวินิจฉัยได้โดยการขูดตรวจผิวหนังเพื่อตรวจหาตัวไร ไข่ หรือมูลของไร โดยขูดผิวหนังชั้นนอกจากนั้นนำไปส่องตรวจด้วยกล้องจุลทรรศน์เพื่อหาตัวไรขี้เรื้อนแห้ง 

นอกจากนี้ยังสามารถวินิจฉัยได้จากหลักฐานอื่น ๆ เช่น ประวัติ อาการ และการทดสอบ pinnal-pedal response ( อาการคันที่ควบคุมไม่ได้ เกาบริเวณสะโพกเมื่อมีการเกาที่ใบหู) โดยสุนัขที่เป็นไรขี้เรื้อนแห้งจะให้ผลบวกต่อการทดสอบนี้ นอกจากนี้อาการที่ตอบสนองต่อการรักษาด้วยการรักษาไรก็เป็นตัวบ่งชี้ได้เช่นกัน

ส่วนแนวทางการรักษาสุนัขที่เป็นโรคไรขี้เรื้อนเปียกที่มีอาการแบบทั่วร่าง สามารถทำได้โดยการใช้ผลิตภัณฑ์เพื่อไปควบคุมจำนวนไรขี้เรื้อนเปียกให้กลับมาอยู่ในสภาวะที่พบในสุนัขปกติ หรือลดลงมาในจำนวนที่ร่างกายสามารถควบคุมได้ โดยผลิตภัณฑ์รักษาทางระบบ (Systemic therapy) ที่สามารถใช้จัดการกับไรขี้เรื้อนเปียก

โดยทั่วไปแล้ว การรักษาโรคขี้เรื้อนแห้งทางระบบรวมถึงผลิตภัณฑ์ในรูปแบบหยดหลังนั้นพบว่าให้ประสิทธิภาพดีกว่าการใช้เพียงผลิตภัณฑ์เฉพาะที่ โดยในปัจจุบันมีผลิตภัณฑ์รักษาแบบหยดเพื่อรักษาไรขี้เรื้อนแห้งหลายชนิด โดยสัตวแพทย์จะเลือกใช้ตามความเหมาะสม

นอกจากนี้ ในการรักษาโรคไรขี้เรื้อนแห้งหากพบการติดเชื้อแบคทีเรียที่ผิวหนังร่วมด้วย ควรทำการรักษาร่วมกับการใช้แชมพูที่มีฤทธิ์กำจัดเชื้อแบคทีเรียหรือแชมพูสุนัขที่มีประสิทธิภาพในการลดการอักเสบของต่อมไขมัน เพื่อช่วยขจัดผิวหนังที่เป็นรังแค และคราบได้ง่ายขึ้น อาจพิจารณาให้ยาปฏิชีวนะแบบกินในรายที่มีการติดเชื้อแบคทีเรียทั่วร่าง 

การป้องกัน

    โรคไรขี้เรื้อนแห้งเป็นโรคอันตรายสำหรับน้องหมา แต่สามารถป้องกันได้ง่ายมาก เพียงแค่เจ้าของสุนัขเลือกใช้โปรแกรมป้องกันปรสิตที่ครบกว่าที่ครอบคลุม ทั้ง การกำจัดเห็บ หมัดสุนัข ไรขี้เรื้อนเปียก ไรขี้เรื้อนแห้ง พยาธิหนอนหัวใจ และพยาธิร้ายอื่นๆ เช่น พยาธิปากขอ พยาธิแส้ม้า เป็นประจำทุกเดือนตามที่สัตวแพทย์แนะนำ และพาไปพบสัตวแพทย์เป็นประจำสม่ำเสมอใกล้บ้าน เพื่อปรึกษาหารือร่วมกัน นอกจากนี้การดูแลสุนัขให้มีสุขภาพดีแข็งแรง ให้อาหารที่มีสารอาหารครบถ้วน ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ และรักษาความสะอาด โดยเฉพาะไม่ปล่อยให้ตัวสุนัขสกปรกหรืออับชื้นเป็นระยะเวลานานๆ จะช่วยลดโอกาสการเกิดโรคไรขี้เรื้อนแห้งได้

ปกป้องน้องให้ครบกว่าทุกการป้องกัน ทั้งเห็บ หมัด ไร พยาธิหนอนหัวใจ และพยาธิร้ายอื่น ๆ ด้วยโปรแกรมป้องกันปรสิตที่ครบกว่าที่สัตวแพทย์แนะนำ

ปรสิตในแมว ศัตรูตัวร้ายของเจ้าเหมียว
หมัด ปรสิตเล็กแต่ร้าย ที่ทำลายน้องแมวถึงชีวิต

แหล่งอาศัย :หมัดเป็นปรสิตในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมหลากหลายชนิด
พบได้ :สามารถพบได้บนผิวหนัง และในสิ่งแวดล้อม
ติดแมวโดย :น้องแมวสามารถติดหมัดได้จากสิ่งแวดล้อมโดยตรงหรือติดมาจากการคลุกคลีกับสัตว์ที่มีหมัด
ผลร้าย :หากได้รับการติดเชื้อหมัดในปริมาณมาก โดยเฉพาะแมวเด็กอาจทำให้เกิดอันตรายร้ายแรงถึงชีวิต และโรคที่ติดต่อสู่คนได้อีกด้วย

หมัดคืออะไร?

      หมัดแมว (Ctenocephalides felis) เป็นปรสิตภายนอกที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า โดยจะสามารถเห็นเป็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็ก ๆ วิ่งเร็วๆ หรือกระโดดบนผิวหนังได้ มี 6 ขา สีน้ำตาลเข้ม มีขนาดอยู่ที่ตั้งแต่หัวเข็มหมุด ไปจนถึง 3 มิลลิเมตร และลำตัวแบน ที่ดูดเลือดบนตัวน้องแมว และหมัดยังเป็นพาหะของโรคหลายโรคที่มีอาการร้ายแรงในแมว รวมไปถึงโรคติดต่อจากสัตว์สู่คนอีกด้วย

น้องแมวและคนเสี่ยงติดหมัดง่ายแค่ไหน!?

      เราพบหมัดได้ตลอดทั้งปี เพราะหมัดชอบอาศัยอยู่ในพี้นที่ชื้นและอบอุ่นอย่างประเทศไทยนั่นเอง น้องแมวที่เลี้ยงแบบระบบเปิดจะเสี่ยงกว่าระบบปิด แต่น้องแมวที่มีไลฟ์สไตล์ชอบเที่ยวนอกบ้าน จะมีความเสี่ยงสูงที่สุด

การติดต่อระหว่างหมัดสู่แมวและคน

        หมัดจะมาจากสิ่งแวดล้อมและการคลุกคลีกับสัตว์ที่มีหมัด ซึ่งหมัดร้ายมากตรงที่กระโดดได้ไกลถึง 7 ฟุต ไม่แปลกใจเลยที่น้องแมวจะได้รับหมัดมาเกาะตัว โดยหมัดตัวเมียใช้เวลาเพียง 1-2 วัน ก็สามารถวางไข่ได้ถึง 50 ฟองแล้ว จึงไม่แปลกที่หมัดแพร่พันธุ์ได้เร็วและเกิดขึ้นเป็นจำนวนเยอะ และหมัดแมวสามารถกัดคนได้เหมือนกัน อีกทั้งยังเป็นพาหะของโรคที่ติดต่อสู่คนได้ เช่น โรคพยาธิตืด และโรคแมวข่วน (Cat scratch disease)

อาการที่น้องแมวติดหมัด

       น้องแมวจะมีอาการคัน ระคายเคืองที่ผิวหนัง และหากน้องแมวติดหมัดในปริมาณมากก็อาจส่งผลให้โลหิตจางจนถึงแก่ชีวิตได้ อีกทั้งในกรณีที่ร่างกายน้องแมวแพ้น้ำลายหมัด (flea allergy dermatitis) อาการจะชัดเจน ผิวหนังเป็นผื่นแดงและคันมาก จนน้องแมวอาจจะเกาจนขนร่วงโดยเฉพาะบริเวณท้ายลำตัว และเป็นผิวหนังอักเสบในวงกว้างได้ นอกจากนี้ที่สำคัญคือหมัดยังสามารถเป็นพาหะของโรคต่าง ๆ เช่น โรคพยาธิตืด และโรคแมวข่วน

การรักษาและป้องกันไม่ให้เกิดหมัด

       การกำจัดหมัดสามารถทำควบคู่กันไปทั้งจัดการสิ่งแวดล้อมที่อยู่ เช่นการดูดฝุ่น ซักล้างผ้าปู หรืออุปกรณ์ที่น้องแมวใช้ประจำ และที่ตัวน้องแมวโดยการใช้โปรแกรมที่สามารถกำจัดหมัดได้อย่างเป็นประจำทุกเดือน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในปัจจุบันมีโปรแกรมที่ครบทุกการปกป้องเพื่อน้องแมวโดยเฉพาะ ก็จะช่วยปกป้องน้องแมวจากปรสิตอย่างครอบคลุมในขั้นตอนเดียวได้ เพื่อไม่ให้มีหมัดวางไข่ต่อไป และที่สำคัญหลีกเลี่ยงพื้นที่เสี่ยงที่อาจมีหมัด เช่น พื้นที่สวน หรือพื้นที่ที่มีการรวมตัวของสัตว์มาก ๆ 

        ทั้งนี้เจ้าของสามารถขอคำปรึกษาจากคุณหมอเพิ่มเติม สอบถามการป้องกันปรสิตทั้งภายนอกและภายในด้วยโปรแกรมใหม่ครบทุกการปกป้อง เพื่อน้องแมวโดยเฉพาะ ได้ที่โรงพยาบาลสัตว์ หรือคลินิกใกล้บ้าน อยากเห็นน้องแมวสุขภาพดี และอยู่กับเจ้าของอย่างมีความสุข

ปรสิตในแมว ศัตรูตัวร้ายของเจ้าเหมียว
อันตรายกว่าที่คิด! เห็บเป็นมากกว่าปรสิตดูดเลือด!

แหล่งอาศัย :เห็บเป็นปรสิตในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมหลากหลายชนิด
พบได้ :สามารถพบได้บนผิวหนัง และในสิ่งแวดล้อม
ติดแมวโดย :น้องแมวสามารถติดเห็บได้จากสิ่งแวดล้อมโดยตรงหรือติดมาจากการคลุกคลีกับสัตว์ที่มีเห็บ
ผลร้าย :หากได้รับการติดเชื้อเห็บในปริมาณมาก อาจทำให้เกิดอันตรายร้ายแรงถึงชีวิต และโรคที่ติดต่อสู่คนได้อีกด้วย

เห็บร้ายกว่าที่คุณคิด

เห็บ (Tick) เป็นสัตว์ปรสิตจำพวกแมงชนิดหนึ่งที่ร้ายและไม่ควรมองข้าม พบมากในสุนัขมากกว่าแมว ซึ่งเห็บมีแปดขาเมื่ออยู่ในระยะโตเต็มวัย มีขนาดหลากหลายสายพันธุ์ โดยเห็บจำเป็นต้องอาศัยกัดกินเลือดจากโฮสต์หรือน้องแมวนั่นเอง ซึ่งเห็บติดได้ง่ายในหมู่แมว และเป็นพาหะของโรคมาสู่คนได้

สิ่งแวดล้อมแบบไหนเสี่ยงต่อการติดเห็บ

เห็บจะชอบอยู่ในสภาพแวดล้อมที่อบอุ่นและมีความชื้น และระบาดหนักในช่วงหน้าฝน ไม่ว่าจะเลี้ยงพื้นที่เปิดหรือปิด ก็เสี่ยงต่อการติดเห็บได้ง่าย ยิ่งน้องแมวที่ไลฟ์สไตล์ชอบเที่ยวนอกบ้าน หรือใช้ชีวิตส่วนใหญ่นอกบ้านจะมีความเสี่ยงสูงกว่าน้องแมวที่ถูกเลี้ยงในบ้าน

เห็บติดง่ายและเป็นพาหะสู่คนได้

น้องแมวติดเห็บได้ง่ายจากการเจอสิ่งแวดล้อมหรือจากการคลุกคลีกับสัตว์อื่นที่มีเห็บ ซึ่งเห็บไม่สามารถบินหรือกระโดดได้ ดังนั้นเห็บจะสามารถขึ้นตัวน้องแมวได้โดยการไต่ขึ้นตัวเท่านั้น ซึ่งเห็บเก่งกาจกว่าที่คิด โดยจะยืนรออยู่ที่ยอดหญ้า รอจังหวะกระโดดเกาะเมื่อสัตว์เดินผ่าน เพื่อดูดเลือดของน้องแมว และน่ากลัวไปกว่านั้นคือ เห็บสามารถกัดคนได้ อีกทั้งเห็บบางชนิดยังเป็นพาหะของโรคสัตว์สู่คนได้อีกด้วย

อาการน้องแมวเมื่อติดเห็บ

เห็บสามารถมองเห็นได้ตาเปล่า โดยพบมากบริเวณหนังที่บางและมีขนน้อย เช่น ใบหน้า หู รักแร้ ซอกนิ้ว ขาหนีบ และรอบก้น ซึ่งอาการน้องแมวจะคัน ระคายเคืองผิวหนัง ภาวะเลือดจาง ไปจนถึงการติดเชื้อแบคทีเรียแทรกซ้อนบนผิวหนังได้ อีกทั้งเห็บยังเป็นพาหะของโรคที่ร้ายแรง ที่อาจทำให้น้องแมวเสียชีวิตได้

การรักษาและป้องกันไม่ให้เกิดเห็บ

เมื่อพบว่าน้องแมวมีอาการคัน เกาตัว ขนเริ่มร่วง แนะนำให้เจ้าของพาน้องมาพบสัตวแพทย์เพื่อทำการรักษา และควรใช้โปรแกรมที่ครบทุกการปกป้องเพื่อน้องแมวโดยเฉพาะ ที่มีคุณสมบัติฆ่าปรสิตจำพวกเห็บได้เป็นประจำสม่ำเสมอทุกเดือน และจะต้องเป็นโปรแกรมได้รับการรับรองด้วยว่าสามารถใช้ในน้องแมวได้เช่นกัน

ซึ่งแนะนำให้ป้องกันสมาชิกแมวทุกตัวภายในบ้าน รวมถึงพยายามหลีกเลี่ยงพื้นที่เสี่ยงที่อาจมีเห็บ เช่น พื้นที่สวน หรือพื้นที่ที่มีการรวมตัวของสัตว์มาก ๆ เพื่อลดการติดเห็บและเป็นพาหะมาสู่เราได้ เพื่อให้เราและน้องแมวอยู่รวมกันอย่างมีความสุข หรือ สอบถามการป้องกันปรสิตทั้งภายนอกและภายในด้วยโปรแกรมใหม่ครบทุกการปกป้อง เพื่อน้องแมวโดยเฉพาะ ได้ที่โรงพยาบาลสัตว์ หรือคลินิกใกล้บ้านได้เลย